Aleksy Nowakiwski, TATRY. GIEWONT OD POŁUDNIOWEGO WSCHODU, 1931

26,0 x 34,0cm - olej, tektura sygn. cyrylicą p.d.: Oleksa Nowakiwskij Zakopane 931 17. 5

 

Aleksy Nowakiwski (Oleksa Nowakiwskij) – malarz ukraiński; naukę malarstwa rozpoczął w Odessie, gdzie w latach 1888-1892 uczył się pod kierunkiem F.F. Klimenki. Następnie, dzięki mecenatowi rodziny Brzozowskich z Popieluch (majątek w woj. bracławskim), podjął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Tu kształcił się pod kierunkiem J. Unierzyskiego, L. Wyczółkowskiego, J. Fałata i T. Axentowicza. Związany był także z pracownią malarstwa pejzażowego Jana Stanisławskiego (w 1907 wziął udział w wystawie jego uczniów). Studia ukończył w 1904. W latach 1900-1913 mieszkał w Mogile pod Krakowem skąd wyjeżdżał na plenery w poznańskie i Karpaty. W 1913 przeniósł się do Lwowa, zaproszony przez ks. metropolitę Andrzeja Szeptyckiego, który odtąd był jego mecenasem. Zamieszkał w dawnym domu Jana Styki (obecnie Muzeum O.Nowakiwskiego). W 1923 otworzył w swej pracowni szkołę malarską; corocznie wyjeżdżał z uczniami na plenery w Karpaty, a w 1932 był z nimi we Włoszech. Wiele wystawiał – tak wspólnie z różnymi stowarzyszeniami artystów ukraińskiej, jak i polskich, m.in. w 1911 z grupą „Zero”, w 1912 z Tow. Artystów Polskich „Sztuka”, wielokrotnie w TPSP w Krakowie i TZSP w Warszawie, gdzie w 1932 odbyła się indywidualna wystawa jego prac. W okresie „krakowskim” tworzył głównie pejzaże o żywej kolorystyce i wyrazistej fakturze malarskiej. Po 1913, już we Lwowie malował także portrety, sceny rodzajowe z życia Hucułów, wizerunki bohaterów legend ukraińskich, martwe natury, kwiaty, kompozycje alegoryczne i religijne.