Wincenty Sleńdziński, MAŁA KOKIETKA, 1886

49,0 x 41,2cm - olej, płótno dublowane sygn. l.śr.: Wilno 1886 r. | VSleńdziński [inicjały wiązane]

Porównaj:

– Wincenty Sleńdziński, W chwili zwątpienia. Utwory zebrane, Białystok 2006, s. 98, il. [Karta nr 75 ze szkicownika, sygn. La petite – Coquette].

Okres wileński (1883-1909) w twórczości Wincentego Sleńdzińskiego, malarza i zesłańca, rozpoczyna rok 1883, kiedy to artysta na mocy carskiej amnestii wrócił do Wilna. W tym czasie Sleńdziński malował bardzo dużo, pędzla z ręki nie wypuszczał do końca życia. Badacze jego twórczości szacują, że namalował ponad 1200 obrazów, z których większość sprzedał. Niestety tylko niewielka część jego dorobku zachowała się do naszych czasów. Obecnie jego dzieła znajdują się przede wszystkim w kolekcjach muzealnych w Polsce, Litwie, Białorusi i Ukrainie, a także w zbiorach prywatnych. Na rynku sztuki stanowią one rzadkość.

Szkic do Małej kokietki, opatrzony autorskim tytułem: La petite – Coquette, znajduje się w szkicowniku artysty, który jest przechowywany w zbiorach Galerii im. Sleńdzińdzkich w Białymstoku (karta nr 75). Rysunki z autorskiego notesu powstały w latach 1865-1869 w Kniagininie, miejscu, gdzie artysta był zesłany oraz w Charkowie – w którym przebywał otrzymawszy zezwolenie władz na pobyt tam po 1867 roku. Ze szkicownika malarz korzystał jeszcze długo po powrocie z zesłania, o czym świadczy Kokietka powstała w 1886 roku. 

Oferowany portret wpisuje się w nurt malarstwa salonowego, inspirowanego rokokiem. Artysta, który zdobył sobie uznanie jako ceniony portrecista, znakomicie oddał świeżość karnacji młodziutkiej dziewczyny. Umieszczając swoją modelkę na neutralnym tle, skupił uwagę widza na jej delikatnej urodzie i zalotnym spojrzeniu.

Wincenty Ślendziński (Skrebiny, pow. wiłkomirski - Wilno 1909) – malarz, pianista, zesłaniec, ojciec Ludomira, jednego z najsłynniejszych artystów dwudziestolecia międzywojennego. Był synem malarza Aleksandra Sleńdzińdzkiego, u którego początkowo uczył się malarstwa i rysunku, pobierał także lekcje gry na fortepianie u Stanisława Moniuszki. W roku 1855 wraz z E. M. Andriollim wyjechał do Moskwy, gdzie studiował w tamtejszej Szkole Malarstwa, Rzeźby i Architektury, która była oddziałem petersburskiej akademii, w pracowni Siergieja Zarianki (1855-1863). W trakcie nauki zdobył trzy medale, w tym dwa srebrne. Walczył w powstaniu styczniowym, po jego upadku został zesłany do Charkowa i Kniagina. W 1872 roku przebywał w Krakowie, a następnie kilka lat mieszkał u przyjaciela ojca - Józefa Ignacego Kraszewskiego w Dreźnie. Tam malował portrety osób ze sfer ziemiańskich, m.in. Działyńskich, Mielżyńskich, Działowskich i Kwileckich. W roku 1875 został ponownie zesłany do Charkowa. W roku 1883 otrzymał zezwolenie na powrót do Wilna, gdzie mieszkał do końca życia. Tam ożenił się z wdową po znanym tamtejszym fotografie Józefie Czechowiczu. Tworzył sceny rodzajowe, portrety, pejzaże, a także dzieła o tematyce historycznej z dziejów Litwy oraz obrazy religijne, za które był szczególnie ceniony.