sygn. p.d.: Gwozdecki
Gustaw Gwozdecki (Warszawa 1880 - Paryż 1935) - malarz, rzeźbiarz i grafik; studiował w Warszawie, w 1899 w Monachium, następnie w u Jana Stanisławskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a później w prywatnej szkole Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie. W 1903 wyjechał do Paryża, gdzie uczył się jeszcze w pracowni rzeźbiarza Ponscarme’a. W Paryżu od 1904 wielokrotnie wystawiał swoje obrazy i rzeźby w Salon de la Sociéte des Beaux-Arts i Salon d’Automne. W 1912 i 1913 urządził we własnej pracowni wystawy indywidualne przyciągając uwagę francuskich krytyków, m.in. Andre Salmona i Guillaume’a. Apollinaire’a. Swoje prace przesyłał także na wystawy krajowe (m.in. wystawy „Sztuki” i grupy Formistów). Był ważną postacią polskiej kolonii artystycznej we Francji. W 1914 dzięki jego staraniom otwarto w Paryżu polską Akademię Malarstwa (jej działalność przerwał wybuch I wojny światowej). W 1915 był w Nowego Jorku i odtąd jeździł tam wielokrotnie, działając, m.in. w Komitecie Stosunków Artystycznych Polsko-Amerykańskich i wystawiając swoje malarskie i rzeźbiarskie prace. Zajmował się teorią sztuki, publikował artykuły o malarstwie, był autorem książki O ewolucji w malarstwie. Ponadto był kompozytorem i pianistą. W malarskiej twórczości artysty widoczna jest ewolucja formy jego dzieł - od wczesnych prac związanych nurtami symbolizmu i ekspresjonizmu, poprzez wyraźną fascynację fowizmem, sztuką Matisse’a i van Dongena, aż do obrazów zbliżonych formą do klasycyzmu lat dwudziestych. Malował pejzaże, portrety, kompozycje symboliczne, martwe natury oraz bukiety kwiatów nawiązujące do kompozycji malarzy japońskich działających w latach dwudziestych w Paryżu.
