miasto Toruń, Ort, 1663 HD-L, mennica Toruń; popiersie z naramiennikiem z dwoma segmentami, litery HD - L (inicjały Hansa Dawida Lauera) oddzielone, na rewersie NOV CI; CNCT 1670 (R1), H-Cz. -, Kop. 8327 (R1), Slg Marienburg -, Tyszkiewicz 2 mk; moneta w pudełku firmy NGC nr 5776214-014, z oceną MS63, delikatne wygięcie charakterystyczne dla monet wybijanych z walca, pięknie zachowany, z dużym blaskiem menniczym, dość rzadki w tym stanie zachowania. Charakterystyczne wygięcie numizmatu ma związek ze sposobem, w jaki produkowane były monety na maszynie menniczej. Pierwszą maszynę skonstruował urzędnik mennicy królewieckiej, późniejszy kierownik mennicy w Mitawie i mincmistrz mennicy wileńskiej, Hans Suppel (Hanusz Sztypel), około roku 1570. Zastosowano w niej układ dwóch stalowych walców, na których wytłoczone były odpowiednio awers i rewers monety. Walce obracały się w przeciwnych kierunkach i z dużą siłą naciskały na przepuszczaną pomiędzy nimi taśmę monetarną. W tym czasie ręcznie poruszany kafar dociskał oba walce i wybijał monety. Obsługa urządzenia wymagała pracy dwóch ludzi. Największą trudnością było sprawienie, by obie strony monety odcisnęły się dokładnie naprzeciwko siebie. Problem rozwiązano, a pomysł, by na każdym w walców wyryć jednocześnie kilka stempli znakomicie przyspieszył pracę mennic. Pomysłodawca urządzenia, nie mając środków finansowych pozwalających na rozpoczęcie masowej produkcji urządzenia, wszedł w spółkę z braćmi Janem i Kasprem Goeblami. Jan był wardajnem w mennicy królewieckiej, a Kasper bogatym kupcem działającym w branży zbożowej. Wkrótce maszyny spółki „Suppel - Bracia Goebel” rozpowszechniły się, a zakupiły je między innymi mennice w Królewcu, Wilnie, Gdańsku czy Malborku.
