Lutka Pink / wł. Ludwika Pinkusiewicz (Sznajdla Łaja Pinkusewicz) (1906-1998), Portret kobiety
Akryl na płótnie, 54,5 x 44 cm (rama) / 49,5 x 38,5 cm (w świetle ramy)
Opisany na odwrocie, podpisany Lutka Pinka (oznaczenia charakterystyczne dla paryskiej kolekcji spadkobiercy artystki), data 1987 (data powstania obrazu?).
*
Lutka Pink (wł. Szajndla Łaja Pinkusiewicz) urodziła się w 1906 r. w Warszawie, ukończyła warszawską Akademię Sztuk Pięknych. W 1933 r. osiedliła się w Paryżu wraz ze swoim narzeczonym, późniejszym mężem, Kazimierzem Zielenkiewiczem, również malarzem, dzięki uzyskanemu przez niemu stypendium. W trakcie wojny Pink straciła pozostałą w Polsce rodzinę, podczas gdy sama ukrywała się w Owernii a potem Aix-en-Provence. Po wojnie Pink powróciła do Paryża, była jednak mniej związana ze środowiskiem emigracyjnym, a przede wszystkim z francuskimi i międzynarodowymi kręgami artystycznymi. Wśród jej bliższych i dalszych znajomych i przyjaciół znaleźć możemy takie postaci jak Picasso, Braque, Chagall, Ernst czy Restany. W swojej sztuce Pink ewoluowała od figuratywnych obrazów, ewidentnie inspirowanych twórczością wielkich mistrzów XXw. jak Cézanne, Matisse czy post-impresjoniści – przede wszystkim nabiści, których zresztą znała osobiście, bo jeszcze przed wojną poznała zarówno Bonnarda, jak i Vuillarda, ten drugi pomógł jej uzyskać stypendium rządu francuskiego – w stronę abstrakcji. Począwszy od lat ’60 Pink kursowała między Paryżem, a Nowy Jorkiem, co również jest doskonale widoczne w jej pracach, gdzie począwszy od lat ’60 można odnaleźć już nie tylko wpływy europejskiej abstrakcji, ale też amerykańskiej, np. de Kooniga. Pod koniec życia Pink niejako zatoczyła koło, wracając do figuracji. Twórczość Pink wpisuje się idealnie w międzynarodowe nurty artystyczne okresu powojennego, a jej cechą charakterystyczną pozostaje – niezależnie czy chodzi akurat o dzieło abstrakcyjne czy figuratywne – ogromna żywiołowość, ekspresja, dominacja koloru, który jednak nie jest agresywny, a pełen energii, doskonale odpowiadając uosobieniu samej Pink, która jako swoją główną inspirację przywoływała „radość życia, nic tylko radość życia”. Lutka Pink zmarła w Nowym Jorku w 1998 roku. Już od końca lat 40. była artystka znaną i uznaną, wystawiającą swoje prace na licznych wystawach indywidualnych na całym świecie, biorącą udział w wystawach zbiorowych, w tym tak znanych jak np. paryski Salon des Réalités Nouvelles, a jej dzieła znajdują się w prestiżowych kolekcjach na całym świecie.
