W 1939 roku Jacques Chapiro w obawie przed prześladowaniami wyjechał z Paryża i spędził kilka lat w ukryciu, pomieszkując w małych francuskich i włoskich miasteczkach. W 1945 roku artysta powrócił do stolicy Francji i otworzył tam własną pracownię, kontynuował też działalność wystawienniczą. Po wojnie malarz zaczął spisywać swoje wspomnienia związane ze środowiskiem La Ruche. Książka została wydana w 1960 roku.
Jacques Chapiro zaliczany jest do przedstawicieli École de Paris.
Prace artysty są niezwykle zróżnicowane, często eksperymentował on ze
stylistyką swoich dzieł. Jego wczesne obrazy nawiązują do nurtu
impresjonizmu i fowizmu, widoczne są w nich wpływy Pierre’a Bonnarda,
inne prace natomiast zdają się być bliskie stylistyce kubizmu. W
późniejszym okresie twórczości artysta zbliżył się raczej do
ekspresjonizmu, inspirując się przy tym sztuką Chaima Soutine`a. Jacques
Chapiro malował najczęściej portrety, kwiaty, martwe natury, pejzaże
oraz sceny rodzajowe.
Artysta zajmował się wieloma dziedzinami artystycznymi. W czasie
Rewolucji Październikowej wykonywał plakaty propagandowe, później, jak
już wspomniano, wykonywał dekoracje teatralne, a także uprawiał
malarstwo monumentalne (trudnił się techniką fresku).
Jacques Chapiro jest artystą znanym i cenionym na całym świecie. Jego prace znajdują się wielu kolekcjach prywatnych i publicznych, m.in. w muzeach w Chicago, Paryżu, Szczecinie, Moskwie, Tel Awiwie.