Ikona tzw. pułkowa - dwie kwatery: Podwyższenie Krzyża; Sobór Wszystkich Świętych Mocy Niebios

tempera, deska, podkład kredowo-gipsowy; okucia srebrne;
wymiary łączne: wys. 42,5 x 73 cm.
Rosja, Szkoła pisania ikon Frias, XVIII w. (1720-1780); okucia XIX w.
Dyptyk z grawerowanymi okuciami na narożach i objaśniającymi napisami cyrylicą na obramieniu u góry.
W lewej kwaterze scena Podwyższenia Krzyża Pańskiego: w centrum na schodkowym cokole - Krzyż rozświetlony snopem bijących z niebios promieni, podtrzymywany przez cesarza Konstantyna i patriarchę jerozolimskiego Makarego; wokoło dostojnicy i duchowni. Z lewej - pod baldachimem - matka cesarza - święta Helena; to ona w czasie wyprawy do Jerozolimy (ok. 320-330 r.) odnalazła trzy krzyże: jeden z nich wg legendy okazał się autentyczną świętą relikwią, która ożywiła zmarłego (cud ten symbolizuje postać w białym całunie siedząca na schodkach z prawej strony u dołu obrazu).
W kwaterze prawej - rozbudowana, kilkupiętrowa scena - Sobór Wszystkich Świętych, z centralną postacią Archistratega Archanioła Michała uosabiającego siły walczące ze złem. U góry w obłokach zasiadają Bóg Ojciec i Chrystus, po bokach towarzyszą im skrzydlate cherubiny. Niżej liczne postacie świętych, patriarchów i duchownych.