Stanisław RACZYŃSKI (1903-1982), Kraków, teka 10 drzeworytów

oprawa wydawnicza w formie albumu, 41 x 36 cm; drzeworyty na tincie,
każdy sygnowany ołówkiem przez autora, na stronie tytułowej dedykacja autora z 1960,
na stronie przedtytułowej ex libris w drzeworycie z miejscem na wpisanie właściciela,
dodatkowo zawiera w drzeworycie - ręką autora - spis prac: 1. Kościół Mariacki; 2. Barbakan; 3. Wawel - wieże katedry; 4. Wawel - Kaplica Zygmuntowska; 5. Wawel - dziedziniec zamkowy; 6. Kościół św. Idziego - Wawel; 7. Dziedziniec Collegium Maius, 8. Ołtarz Wita Stwosza; 9. Portal z XVIII w. ul. Św. Jana 20; 10. Kościół św. Barbary „Ogrójec”.
Stanisław Raczyński (urodził się w 1903 w Wadowicach, zmarł w 1982 w Krakowie). Studiował malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie u Teodora Axentowicza, Wojciecha Weissa i Jana Wojnarskiego; dyplom obronił w 1926. W latach 1927-1928 pracował jako w scenograf w Teatrze Popularnym w Krakowie, a przez następna dwa lata w Teatrze Wielkim w Poznaniu. W 1930 wyjechał do Paryża na stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Naukę uzupełniał jeszcze we Włoszech. Artysta zajmował się grafiką, reklamą i ilustracją. Wykonał m.in. ilustracje do Procesu Franza Kafki i Życia Gargantui i Pantagruela Françoisa Rabelaisa. Wydał też dwie teki drzeworytów z przedstawieniami zabytków polskiej architektury. Stanisław Raczyński wykonywał głównie drzeworyty, pozostawał pod silnym wpływem Władysława Skoczylasa. Często podejmował tematykę wiejską oraz góralską, przedstawiając sytuacyjne portrety Górali lub wielofigurowe sceny rodzajowe. Często ukazywał również wspomniane już widoki architektury, rzadziej wizerunki kobiece i tematy religijne. Grafiki artysty cechują się dekoracyjną stylizacją.