litografia barwna, papier litograficzny o wysokiej gramaturze, 60 x 44 cm (kompozycja), 70 x 50 cm (arkusz), sygn. z płyty pod kompozycją p. d. "Picasso" oraz numerowana ołówkiem „20/200”; l.d. sucha pieczęć wydawcy z napisem „PICASSO”; na odwrocie barwne faksymile rysunku Picassa tzw. główki wraz z sygnaturą oraz informacje o wydawcy - „Copyright Foundation Pablo Picasso” / wysokość nakładu (200 szt.) / każdy egzemplarz numerowany.
"Mężczyzna w słomkowym kapeluszu" (oryginalny tytuł: "L'Homme au chapeau de paille") to obraz namalowany przez Pabla Picassa w 1938 roku. Jest to jeden z licznych portretów stworzonych przez artystę, w którym zastosował swoją charakterystyczną kubistyczną stylistykę, rozwiniętą przez niego na początku XX wieku.
Wg syna Picassa, Clauda Ruiza Picassa jest to autoportret jego ojca namalowany w odpowiedzi na autoportret Van Gogha.
Obraz przedstawia mężczyznę ubranego w słomkowy kapelusz jedzącego loda. Twarz mężczyzny jest ukazana w typowym dla Picassa stylu kubistycznym, co oznacza, że przedstawienie jest zdeformowane i geometryczne. Rysy twarzy są rozłożone w różne kierunki, co nadaje portretowi wielowymiarowości i abstrakcyjności. Kolory są żywe i kontrastowe, co dodatkowo podkreśla dynamiczny charakter dzieła.
Picasso, w swojej kubistycznej fazie, dążył do dekonstruowania tradycyjnych form przedstawienia i eksplorowania różnych perspektyw jednocześnie. W "Mężczyźnie w słomkowym kapeluszu" te założenia są wyraźnie widoczne. Kubizm Picassa polega na rozbijaniu obiektów na fragmenty i ponownym składaniu ich w sposób, który nie odzwierciedla realistycznych proporcji, ale raczej wielopłaszczyznowe spojrzenie na obiekt.
"Mężczyzna w słomkowym kapeluszu" jest ważnym dziełem w kontekście twórczości Picassa, gdyż pokazuje jego ciągłą ewolucję jako artysty i jego zdolność do eksperymentowania z formą i treścią. Obraz jest przykładem jego umiejętności łączenia abstrakcji z elementami rzeczywistości, co stało się jednym z jego znaków rozpoznawczych.
