Rękopis religijny wyznania Staroobrzędowców - XVII/XVIII wiek
Ponad 400 stron dwubarwnego rękopisu o charakterze katechizmu religijnego zapisanego w języku staro-cerkiewno-słowiańskim.
Podzielne na rozdziały, każdy rozpoczynający się ozdobnymi barwnymi malunkami w stylu ludowym.
Oprawa, współczesna, półskórek. Grzbiet czteropolowy z ozdobnym tłoczonym wzorem. Okładki z jasnego płótna.
Format : 17 x 22 [cm]
Rzadkość.
" Staroobrzędowcy, starowierzy, starowiercy (ros. старообрядчество) – wyznanie powstałe wskutek rozłamu (cs. raskoł) w Rosyjskim Kościele Prawosławnym. Staroobrzędowcy nie uznali reformy liturgicznej patriarchy Nikona z lat 1652–1656, upodabniającej obrzędy Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego do greckich. W ich ocenie wszelkie zmiany typowo ruskich tradycji liturgicznych były herezją i wyrzeczeniem się jedynej prawdziwej wiary. Przywódcami staroobrzędowców byli protopop Awwakum Pietrow, diakon Fiodor i mnisi Monasteru Sołowieckiego.
13 maja 1667 stare obrzędy zostały publicznie uznane za herezję, zaś ich głosiciele ukarani – protopop Awwakum został pozbawiony stanu duchownego.
W ocenie części autorów ekskomunikując staroobrzędowców Cerkiew rosyjska straciła najaktywniejszych i najpobożniejszych wyznawców. Nicholas Riasanovsky uważa ten pogląd za częściowo przesadzony. Historycy nie mają natomiast wątpliwości, że raskoł ułatwił carom ostateczne podporządkowanie Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego państwu, co nastąpiło w XVIII w.
Według danych z końca XX wieku na całym świecie żyją 3 mln staroobrzędowców, z czego 2 mln przebywają na terytorium Federacji Rosyjskiej. Najliczniejszym staroobrzędowym związkiem wyznaniowym jest Rosyjska Prawosławna Cerkiew Staroobrzędowa. "
